അരസികനായ ദുബായ്കാരന്‍

മലയാള സിനിമയെ സംബന്ധിച്ച് തൊണ്ണൂറുകളുടെ പ്രത്യേകത കോമഡി ട്രാക്ക് സിനിമകളുടെ അതിപ്രസരം കണ്ട കാലം എന്നതായിരുന്നു.1989ല്‍ റാംജിറാവ് സ്പീക്കിംഗിലൂടെ തുടക്കമിടുകയും ഇന്‍ ഹരിഹര്‍ നഗര്‍, ഗോഡ് ഫാദര്‍ തുടങ്ങിയ സിനിമകളിലൂടെ തുടരുകയും ചെയ്ത സിദ്ധിഖ് ലാല്‍ കോമഡി തരംഗത്തിന്റെ തുടര്‍ച്ചയായിരുന്നു തൊണ്ണൂറുകളില്‍ കണ്ടത്. രാജസേനനും റാഫി മെക്കാര്‍ട്ടിനുമെല്ലാം ഇൗ പാറ്റേണ്‍ പിന്തുടര്‍ന്ന് വിജയിച്ചവരാണ്. കോമഡിക്കാണ് മാര്‍ക്കറ്റ് എന്നുകണ്ട് അക്കാലത്ത് ഹാസ്യചിത്രങ്ങളുടെ നീണ്ട നിര തന്നെ നിര്‍മിക്കപ്പെടുകയും എറണാകുളം കേന്ദ്രീകരിച്ചുള്ള മിമിക്രി താരങ്ങള്‍ ഒന്നടങ്കം സിനിമയില്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുകയും ചെയ്തു. അഭ്യസ്തവിദ്യരായ യുവാക്കളും ചെറിയ തക്കിടതരികിട പരിപാടികളും അവര്‍ക്കു സംഭവിക്കുന്ന മണ്ടത്തരങ്ങളും അത് തട്ടിപ്പുകാരിലേക്കും കൊള്ളസംഘങ്ങളിലേക്കും എത്തുന്നതുമെല്ലാമായിരുന്നു ഈ സിനിമകളിലെ സ്ഥിരം പ്രമേയം. പല സിനിമകളും വിജയം കണ്ടേങ്കിലും ഒരേ അച്ചില്‍ വാര്‍ത്തെടുത്ത തരത്തില്‍ തുടര്‍ന്നുവന്ന ചിത്രങ്ങളെ പ്രേക്ഷകര്‍ തഴഞ്ഞു. ഇതോടെ ഒരു പ്രത്യേക ജനുസ്സില്‍പ്പെട്ട കോമഡി സിനിമകള്‍ തന്നെ ഇല്ലാതാകുകയായിരുന്നു. 

പ്രേക്ഷകര്‍ ശ്രദ്ധിക്കാറില്ലെങ്കിലും പ്രത്യേകിച്ചൊരു ലക്ഷ്യവുമില്ലാത്ത ഇത്തരം ചിത്രങ്ങള്‍ ഇടയ്ക്കും തലയ്ക്കും പിന്നെയും വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. അടുത്തിടെ പുറത്തിറങ്ങിയ ബിവെയര്‍ ഓഫ് ഡോഗ്‌സ്, കാപുചീനോ, ഗൂഢാലോചന തുടങ്ങിയ സിനിമകള്‍ ഇതിന് ഉദാഹരണമാണ്. ഇക്കൂട്ടത്തിലേക്കുള്ള പുതിയ പേരാണ് ബാബുരാജ് ഹരിശ്രീയും ഹരിശ്രീ യൂസഫും ചേര്‍ന്ന് സംവിധാനം ചെയ്ത ഹലോ ദുബായ്കാരന്‍ എന്ന ചിത്രത്തിന്റെത്. ഹലോ ദുബായ്കാരന്റെ തിരക്കഥ ഒരുക്കിയിരിക്കുന്നത് ഹരിശ്രീ യൂസഫ് ആണ്. 

ദുബായില്‍ പോകാന്‍ ചെറുപ്പം മുതല്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നയാളാണ് കഥാനായകനായ പ്രകാശന്‍. എന്നാല്‍ ഓരോ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ കാരണം പ്രകാശന്റെ ദുബായ് യാത്ര മുടങ്ങിപ്പോകുന്നു. ദുബായ് ജോലിയല്ലാതെ മറ്റൊരു ജോലിയും ചെയ്യില്ലെന്നാണ് അയാളുടെ തീരുമാനം. പലതവണ പരാജയപ്പെട്ടിട്ടും നാട്ടുകാരും വീട്ടുകാരും പിന്തിരിപ്പിച്ചിട്ടും അയാള്‍ പി•ാവാങ്ങാന്‍ തയ്യാറായിരുന്നില്ല. പലതവണ ലക്ഷ്യത്തിന്റെ തൊട്ടടുത്തുവരെ എത്തിയിട്ടും അയാള്‍ക്ക് യാത്ര പൂര്‍ത്തിയാക്കാനാകുന്നില്ല. ഒടുവില്‍ പ്രകാശന്‍ നാട്ടില്‍ത്തന്നെ തുടരുന്നു. എ്ങ്കിലും ദുബായിലേക്കുള്ള ഒരു വിളിക്ക് അയാള്‍ കാത്തിരിക്കുകയാണ്. 

ലോജിക്കില്ലായ്മയുടെ അയ്യരുകളിയാണ് ഈ ദുബായ്‌പോക്ക് മുടക്കുന്ന കാരണങ്ങള്‍. തൊണ്ണൂറുകളിലെ കോമഡി ട്രെന്‍ഡ് സിനിമകള്‍ പിന്തുടര്‍ന്നുവന്ന അതേ പാറ്റേണിലാണ് ദുബായ്കാരന്റെയും തിരക്കഥ ഒരുക്കിയിരിക്കുന്നത്. തമാശ പോലും അക്കാലത്തിന്റെതാണ്. സിനിമയിലെ സഹതാരങ്ങളും വഴിവക്കില്‍ക്കൂടി പോകുന്നവരും പൊലിസ് കഥാപാത്രങ്ങളുമെല്ലാം കോമഡി പറയുന്നവരാണ്. പക്ഷേ പ്രേക്ഷകരില്‍ ഒരു ചലനവുമുണ്ടാക്കാന്‍ ഈ തമാശകള്‍ക്കാകുന്നില്ല. സലിംകുമാറും ധര്‍മജനും വരുന്ന സീനുകളിലാണ് അല്‍പ്പം ആശ്വാസം തോന്നുക. അവര്‍ പറ്റുന്ന വിധം കൈയ്യില്‍ നിന്നെടുത്ത് കോമഡി ഇടുന്നുണ്ടെങ്കിലും തിരക്കഥയുടെ സ്ഥായിയായ ബലഹീനതയില്‍ അതും ഏശുന്നില്ല. ഇന്ദ്രന്‍സിനെയൊക്കെ തൊണ്ണൂറുകളിലെ കോമഡിക്കാലത്തെപ്പോലെ അവതരിപ്പിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ച് സംവിധായകന്‍ പരാജയപ്പെടുന്നുണ്ട്. ക്ലൈമാക്‌സിലെ കൂട്ട അടി പോലും അക്കാലത്തിലേതു പോലെത്തന്നെ. ദുബായ്കാരനിലെ വില്ലനും കൂട്ടാളികളുമൊക്കെ ഒരു ലക്ഷ്യബോധവുമില്ലാതെ വെറുതെ സ്‌ക്രീനില്‍ വന്നുനിന്ന് അടിപിടി നടത്തുന്നവരാണ്.നായകന്‍ ഡബിള്‍ റോളിലാകുന്ന ക്ലൈമാക്‌സിലെ ട്വിസ്റ്റും അതിലേക്ക് നയിക്കാന്‍ പറയുന്ന കഥയുമെല്ലാം അന്തംവിട്ട് കണ്ടും കേട്ടുമിരിക്കാനേ തരമുള്ളൂ. 

പണം മുടക്കാന്‍ നിര്‍മാതാവിനെയും ഒട്ടുമിക്ക ചെറുകിട താരങ്ങളെയും കിട്ടിയിട്ടും തരക്കേടില്ലാത്ത രീതിയിലുള്ള ഒരു കാഴ്ചയാക്കി സിനിമയെ മാറ്റാന്‍ സംവിധായകന് കഴിയുന്നില്ല. വളരെ അമേച്വറായ മേക്കിംഗാണ് സിനിമയുടെത്. ഒരു സീക്വന്‍സില്‍ പോലും പ്രൊഫഷണലായ സമീപനം കാണാനാകില്ല. റിയലിസ്റ്റിക്കായ ആവിഷ്‌കാരം കൊണ്ട് ശ്രദ്ധപിടിച്ചു പറ്റുന്ന ഒരു പറ്റം ചെറുപ്പക്കാരുടേതാണ് നിലനില്‍ക്കുന്ന മലയാള സിനിമ. സിനിമ ഇത്തരത്തില്‍ യാഥാര്‍ഥ്യത്തോട് അടുത്തുനില്‍ക്കുന്ന കാലത്താണ് നാടകീയതയും അതിശയോക്തി നിറഞ്ഞ കഥയും കഥാപാത്രങ്ങളും പഴഞ്ചന്‍ കഥപറച്ചില്‍ സങ്കേതങ്ങളും ഉപയോഗിച്ചുള്ള ഇത്തരം സിനിമാ പരീക്ഷണങ്ങള്‍. ഹലോ ദുബായ്കാരന്റെ അണിയറക്കാരില്‍ മിക്കവരും തഴക്കം ചെന്ന കലാകാര•ാരാണ്. കാമ്പും പുതുമയുമില്ലാത്ത തിരക്കഥയും യാതൊരു നൂതനതയും ഉപയോഗിക്കാത്ത സംവിധാന ശൈലിയും അലങ്കാരമായിട്ടുള്ള ഒരു സിനിമയില്‍ ഈ കലാകാര•ാര്‍ക്കെല്ലാം ടൈറ്റില്‍ കാര്‍ഡിലെ പേരുകള്‍ മാത്രമായി അവശേഷിക്കേണ്ടിവരുന്നു.

കേരള കൗമുദി ഓൺലൈൻ, 2017 നവംബർ 10